Tadeusz Wroński (1936-1984)
W lecie 1958 r. zgłosił się z prośbą o przyjęcie do pracy w Muzeum Historycznym miasta Krakowa, młody, 22-letni magister historii – Tadeusz Wroński. W swoim podaniu napisał: ,,Pobyt i studia w Krakowie wzbudziły we mnie zainteresowania badaniami historycznymi, jak również przywiązanie do samego miasta Krakowa. Mimo, że nie jestem rodowitym Krakowianinem, miasto to polubiłem i chciałbym zająć się badaniem jego bogatej tradycji historycznej".
Tadeusz Wroński urodził się w dniu 13 czerwca 1936 r. w Kolbuszowej, jako syn małorolnego chłopa. Jako niespełna osiemnastoletni młodzieniec zdał maturę i został przyjęty na studia w Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 19 czerwca 1958 r. uzyskał stopień magistra historii po obronie pracy pisane pod kierunkiem prof. dr Celiny Bobińskiej na temat "Demokratyzacja sil zbrojnych insurekcji 1794 r."
Przez 26 lat pracy w Muzeum Historycznym asystent, adiunkt, kustosz, starszy kustosz, Tadeusz Wroński badał, analizował, wyszukiwał materiały i dokumenty dotyczące dziejów Krakowa, Niestrudzenie pisał i publikował . Był autorem ponad 200 artykułów, referatów, książek z których do najważniejszych należą m.in. Ulica Pomorska 2, Tadeusz Kościuszko, Upamiętnione miejsca walki i męczeństwa, Z dziejów Bractwa Kurkowego, Szopka Krakowska, Dzieje i Kultura Krakowa oraz Kronika okupowanego Krakowa będąca pierwszym tego typu opracowaniem w Polsce.
W Muzeum kierował kolejno działami: Naukowo-Oświatowym; Historii wojen i obronności; Informacji, Wystaw i Wydawnictw; Folkloru i Tradycji Krakowa; Walki i Męczeństwa Polaków w latach 1939 – 1945.
Swoją wiedzę, pasję badawczą i zamiłowanie do Krakowa pragnął przekazać i zaszczepić młodzieży. Wygłaszał prelekcje i odczyty, organizował wystawy objazdowe i oświatowe; był współorganizatorem dorocznych konkursów wiedzy o dziejach i kulturze naszego miasta, w świetlicach szkolnych pomagał organizować izby pamięci.
Społecznik z zamiłowania, jeszcze w czasie studiów uniwersyteckich kierował świetlicą I-go Domu Akademickiego, a potem był działaczem związków zawodowych, współzałożycielem Krakowskiego Oddziału Stowarzyszenia Autorów Polskich, sekretarzem Krakowskiego Obywatelskiego Komitetu Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa, członkiem Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich, sekretarzem Bractwa Kurkowego i członkiem Komisji Historyczno-Literackiej PAN.
Skromny, nie pragnący nigdy rozgłosu, był z nami w naszej społeczności muzealnej zawsze tam gdzie był potrzebny, gdzie jego wiedza i zapał mogły służyć ukochanemu miastu. Lubiany i szanowany przez współpracowników i przełożonych pozostał pomimo ciężkiej choroby do końca na posterunku.
Zmarł nagle w dniu 19 września 1984 r.
Pozostał wśród nas w pracach i publikacjach, pozostał w pamięci, jako szlachetny, dobry, bezkonfliktowy człowiek i wierny przyjaciel.
Miejscem spoczynku jest Cmentarz parafialny w Bieżanowie przy ul. Mała Góra w Krakowie, kwatera IV, rząd brzegowy, miejsce 7.
LESZEK LUDWIKOWSKI
w: „Krzysztofory” nr 10