Czarna sztuka w Gnieździe Białego Kruka. W 550 rocznicę powstania pierwszego polskiego druku.

Kraków – kolebka książki polskiej, z wielowiekowymi tradycjami drukarsko-introligatorskimi, na trwałe wpisał się przez arcydzieła tego kunsztu do dziejów naszego kraju. Wiek XVI, zwany w Polsce „złotym wiekiem” oraz XVII w., przynoszą prócz rozwoju drukarstwa również rozwój introligatorstwa, podnosząc je do wyżyn prawdziwej sztuki.

Pierwszym działającym w Polsce drukarzem, którego druk znamy był Kasper Straube. Pod koniec 1473 roku wydrukował kalendarz Almanach Cracoviense ad annum 1474. Był drukarzem wędrownym i w Krakowie przebywał tylko kilka lat. Jego warsztat znajdował się na Stradomiu, w klasztorze oo. Bernardynów.

Pierwszym drukarzem, który otworzył w Krakowie stałą drukarnię był Szwajpolt Fiol. Jego oficyna pojawiła się  jeszcze w l.80/90. XV w. Był pierwszym drukarzem na świecie, który drukował w języku staro-cerkiewnym. Kolejni, którzy związali swoją działalność z Krakowem przybyli na początku XVI wieku. Właścicielami tych oficyn byli m.in.: Jan Haller (w 1501 r. sprowadził do Krakowa wędrownego drukarza Kaspra Hochfedera od którego ok. 1505 r. przejął oficynę); Florian Ungler (od ok. 1510); Hieronim Wietor (1518); Maciej Szarfenberg (ok. 1526); Marek Szarfenberg (od 1543); Maciej Wierzbięta (od 1555). Pierwszą drukarnią która powstała Kazimierzu był oficyna założona w 1534 r. przez braci Samuela, Aszera i Eljakima Heliczów. Drukowała jako pierwsza w Polsce książki hebrajskie.

Wystawa otwarta nieodpłatnie.