Nie było domu, gdzie by nie zabrano kogoś z najbliższych (o deportacji październikowej z getta krakowskiego

28 października 1942 r. Niemcy deportowali z krakowskiego getta do obozu zagłady w Bełżcu kilka tysięcy Żydów. Wśród ofiar październikowej deportacji znalazły się m.in. dzieci z Zakładu Sierot Żydowskich oraz ich opiekunowie, pacjenci z żydowskich szpitali w getcie, a także wiele osób posiadających ważne przydziały pracy. Przeznaczonych do wysiedlenia odprowadzono na plac Zgody – obecny plac Bohaterów Getta. Po wojnie nieliczni Ocalali złożyli przed Wojewódzką Żydowską Komisją Historyczną w Krakowie relacje dotyczące okupacyjnych przeżyć. Niektórzy z nich dokładnie opisali wydarzenia, do których doszło w getcie 28 października 1942 r. Sabina Mirowska wspominała, że dyrektorka żydowskiego sierocińca, Anna Feuerstein, miała szansę uniknąć deportacji, ale została ze swoimi podopiecznymi, mówiąc, że „z dziećmi była dwadzieścia kilka lat i w takiej chwili z nimi zostanie”. W 82. rocznicę wydarzeń październikowych, korzystając ze wspomnień Ocalałych i świadków Zagłady, przypomnimy o losach tych, których życie zostało brutalnie przerwane.