Amalia Krieger

Amalia, córka Ignacego i Hanny z Thiebergów, urodziła się w 1846 roku w Lipniku w powiecie bialskim.
Czternaście lat później rodzina przeprowadziła się do Krakowa, gdzie Ignacy otworzył zakład fotograficzny.
Początkowo często pozowała ojcu i jako jedyna z pięciu córek, zainteresowała się pracą fotografa.
Po śmierci ojca rodzeństwo odziedziczyło cieszący się renomą zakład i zgromadzoną kolekcję szklanych klisz.
Choć oficjalnie firmę przejął Natan, to jednak prowadzili ją razem, zwłaszcza że brat często przyjmował zamówienia wymagające wyjazdów z Krakowa.
Po śmierci Natana w 1903 roku Amalia została samodzielną właścicielką rodzinnego atelier.
Kierowała zakładem do 1926 roku.
Prowadząc firmę, Amalia Krieger kontynuowała prace rozpoczęte przez swych poprzedników, udostępniając kolekcję klisz na potrzeby rozmaitych wydawnictw, publikacji i czasopism naukowych, prasy ilustrowanej oraz do produkcji pocztówek z widokami miasta.
Amalia Krieger przejęła zakład fotograficzny będąc już kobietą w wieku dojrzałym co z pewnością wpłynęło w znaczący sposób na charakter wykonywanej przez nią pracy.
Swoją uwagę skupiła więc na ścisłym centrum Krakowa i portretach oraz reprodukcjach dokumentów i dzieł sztuki.
Amalia Krieger starała się zatrzymać w swoich kadrach najważniejsze przemiany zachodzące w mieście.
W szczególności dokumentowała stare budynki, które stopniowo znikały z mapy Krakowa.
Amalia pozostawała wyczulona na różne przejawy życia artystycznego w mieście.
Fotografowała jednak nie tylko dzieła uznanych artystów, lecz także twórców młodego pokolenia, m.in. należących do Grupy Pięciu Vlastimila Hofmana, Tymona Niesiołowskiego i Mieczysława Jakimowicza.
Fotografka pozostawiła także bogatą kolekcję portretów pojedynczych osób oraz grup.
Spod ręki Amalii wyszła też cała galeria portretów krakowian.
Amalia Krieger zmarła 21 września 1928 roku.
Na pogrzebie, który odbył się 23 września poza rodziną i przyjaciółmi, obecni byli także przedstawiciele czołowych instytucji miejskich, m.in.prezydent Krakowa Karol Rolle.
Po jej śmierci zgodnie z pozostawionym testamentem gmina miejska stała się dysponentem klisz pochodzących z rodzinnego atelier.