Historia
Pracownicy oddziału prowadzą od lat prace badawcze nad historią Krakowa okresu okupacji niemieckiej i czasów stalinowskich. Od kilku lat Muzeum współpracuje z Małopolskim Stowarzyszeniem Miłośników Historii "Rawelin". Celem naszej współpracy jest popularyzacja historii Krakowa w czasie okupacji niemieckiej. W listopadzie 2006 roku nasza współpraca zaowocowała otwarciem schronu przeciwlotniczego.
Gmach przy ul. Pomorskiej 2 wybudowano w latach 1931–1936 z inicjatywy Towarzystwa Obrony Kresów Zachodnich. Mieściła się w nim bursa i schronisko turystycznego dla młodzieży śląskiej studiującej i odwiedzającej Kraków (stąd nazwa Dom Śląski).
13 września 1939 r. budynek został zajęty przez niemieckie formacje policyjne i do 17 stycznia 1945 r. był siedzibą Komendy Policji Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa w dystrykcie Kraków.
Po wojnie Dom Śląski przekazano w administrowanie Lidze Obrony Kraju, która z biegiem czasu stała się formalnym właścicielem obiektu. Od 1981 r. jest to jedyne miejsce pamięci narodowej w Krakowie z czasów II wojny światowej objęte muzealną opieką.
Cele z inskrypcjami więźniów
Dom Śląski w latach 1939–1945 był siedzibą Komendy Policji Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa dystryktu Kraków, której wydział IV stanowiła Tajna Policja Państwowa (Geheime Staatspolizei) – gestapo. W Krakowie gestapo stało się głównym narzędziem okupacyjnego terroru i postrachem dla polskiej i żydowskiej ludności miasta.
Budynek Domu Śląskiego był przez cały okres okupacji miejscem kaźni i męczeństwa tysięcy Polaków i osób innych narodowości (liczba więzionych nie jest dokładnie znana).
Tutaj, w pomieszczeniach I i II piętra odbywały się przesłuchania osób przywożonych najczęściej z wiezienia przy ul. Montelupich. Natomiast część piwnic, zamieniona na cele, służyła jako areszt. Funkcjonariusze gestapo poddawali więźniów brutalnym i sadystycznym torturom fizycznym i psychicznym, które niejednokrotnie prowadziły do kalectwa lub śmierci przesłuchiwanych.
Na ścianach trzech pomieszczeń wykorzystywanych jako cele więzienne zachowały się inskrypcje z lat 1943-1945, pozostawione przez osoby zatrzymane i tu przesłuchiwane. Więźniami byli przedstawiciele wszystkich warstw społecznych, o różnych przekonaniach politycznych, aresztowani za czyny wymierzone w okupanta i jego politykę, czyli niemieckie „dzieło odbudowy Generalnego Gubernatorstwa”.
Gmach przy ul. Pomorskiej 2 wybudowano w latach 1931–1936 z inicjatywy Towarzystwa Obrony Kresów Zachodnich. Mieściła się w nim bursa i schronisko turystycznego dla młodzieży śląskiej studiującej i odwiedzającej Kraków (stąd nazwa Dom Śląski).
13 września 1939 r. budynek został zajęty przez niemieckie formacje policyjne i do 17 stycznia 1945 r. był siedzibą Komendy Policji Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa w dystrykcie Kraków.
Po wojnie Dom Śląski przekazano w administrowanie Lidze Obrony Kraju, która z biegiem czasu stała się formalnym właścicielem obiektu. Od 1981 r. jest to jedyne miejsce pamięci narodowej w Krakowie z czasów II wojny światowej objęte muzealną opieką.
Cele z inskrypcjami więźniów
Dom Śląski w latach 1939–1945 był siedzibą Komendy Policji Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa dystryktu Kraków, której wydział IV stanowiła Tajna Policja Państwowa (Geheime Staatspolizei) – gestapo. W Krakowie gestapo stało się głównym narzędziem okupacyjnego terroru i postrachem dla polskiej i żydowskiej ludności miasta.
Budynek Domu Śląskiego był przez cały okres okupacji miejscem kaźni i męczeństwa tysięcy Polaków i osób innych narodowości (liczba więzionych nie jest dokładnie znana).
Tutaj, w pomieszczeniach I i II piętra odbywały się przesłuchania osób przywożonych najczęściej z wiezienia przy ul. Montelupich. Natomiast część piwnic, zamieniona na cele, służyła jako areszt. Funkcjonariusze gestapo poddawali więźniów brutalnym i sadystycznym torturom fizycznym i psychicznym, które niejednokrotnie prowadziły do kalectwa lub śmierci przesłuchiwanych.
Na ścianach trzech pomieszczeń wykorzystywanych jako cele więzienne zachowały się inskrypcje z lat 1943-1945, pozostawione przez osoby zatrzymane i tu przesłuchiwane. Więźniami byli przedstawiciele wszystkich warstw społecznych, o różnych przekonaniach politycznych, aresztowani za czyny wymierzone w okupanta i jego politykę, czyli niemieckie „dzieło odbudowy Generalnego Gubernatorstwa”.