Tadeusz Pankiewicz

Tadeusz Pankiewicz  w czasie II wojny światowej zarządzał apteką „Pod Orłem” znajdującą się na terenie getta krakowskiego przy placu Zgody 18 (obecnie plac Bohaterów Getta 18). Był on jedynym Polakiem, który przez cały czas istnienia „dzielnicy żydowskiej” pracował i żył między jej mieszkańcami. Apteka stała się miejscem spotkań żydowskich intelektualistów, naukowców i artystów przebywających w getcie. Pankiewicz i jego asystentki: Irena Droździkowska, Aurelia Danek i Helena Krywaniuk byli łącznikami pomiędzy Żydami w getcie i poza nim, przekazując informacje i szmuglowaną żywność. Z okien dyżurnego pokoju farmaceuta widział zbrodnie, jakich dopuszczał się okupant nad bezbronną ludnością żydowską. Był świadkiem brutalnych deportacji Żydów do obozu zagłady w Bełżcu. Na prośbę przyjaciół z getta opublikował po wojnie wspomnienia „Apteka w getcie krakowskim”, w których przypomniał losy głównie tych, którym nie udało się przeżyć,  o których nikt inny nie mógł się upomnieć, ponieważ wyginęły całe żydowskie rodziny. Za działalność na rzecz pomocy i ratowania Żydów odznaczony został 10 lutego 1983 r. medalem „Sprawiedliwy wśród narodów Świata”. W 1983 roku przy placu Bohaterów Getta 18, w miejscu, w którym działała apteka Pankiewicza, utworzono Muzeum.