Zabytki cechowe
Kolekcja zabytków cechowych jest najstarszą częścią muzealnego zasobu i dała początek dzisiejszym zbiorom.
Pierwsze obiekty trafiły do naszego muzeum jako dary, w latach 1899-1924, i pozwoliły na gruntowne poznanie zarówno umiejętności rzemieślniczych, jak również ciekawych zwyczajów i obyczajów tej znaczącej zarówno liczbowo, jak i ekonomicznie grupy społeczności miejskiej. Ośrodkiem życia cechowego była gospoda, miejsce stałych spotkań, gdzie omawiano sprawy bieżące i rozsądzano spory. Przechowywano w niej cały zespół przedmiotów potrzebnych w urzędowaniu. Tu odbywały się obrzędy wyzwolin uczniów na czeladników, przyjęcia, podejmowanie wędrownych czeladników zatrzymujących się w mieście. W gospodzie omawiano wspólne sprawy, śpiewano, grano w kości czy karty. Zebraniu przewodniczył starszy cechu. Wyróżniał się on zawieszeniem cechowym, umieszczonym na piersi w formie ozdobnego kartusza z godłem cechu oraz buzdyganem, wzorowanym pod względem formy na buzdyganach wojskowych. W tej grupie pamiątek zachowało się zawieszenie cechu złotników z pocz. XVII w., wykonane z mosiądzu, miedzi pozłacanej, emaliowane i wysadzane szlachetnymi kamieniami, posiadające kształt poczwórnej kokardki z rozetką po środku, zwieńczonej koroną. Znakami dostojeństwa starszego cechu były również berełka, laski oraz pierścienie. Zachwyca precyzją wykonania złoty pierścień cechu złotników pochodzący z 1538 r. emaliowany, ozdobiony dwoma hermami pośrodku których osadzono chryzolit. Klejnot ten powstał prawdopodobnie w pracowni złotnika krakowskiego Ludwika.
