Zakup negatywów autorstwa Eugeniusza Wilczyka przedstawiających krakowski Kazimierz

Eugeniusz Wilczyk z wykształcenia był historykiem sztuki. Od dzieciństwa związany był z Kazimierzem, gdzie uczęszczał do szkoły, a następnie w wieku dorosłym przez ponad 20 lat pracował w Przedsiębiorstwie Konserwacji Zabytków w Krakowie (z siedzibą na Kazimierzu). Dzięki fotografiom Wilczyka widzimy Kazimierz oczami człowieka, który pamiętał tę dzielnicę jeszcze jako tętniące życiem centrum społeczności żydowskiej sprzed II wojny światowej, gdy jako dziecko codziennie przemierzał jej ulice, ucząc się w jednej z lokalnych szkół. Po wojnie, zapewne z własnej potrzeby, postanowił utrwalić tę zmienioną rzeczywistość i nowych mieszkańców dzielnicy, próbując uchwycić ślady tego, co jeszcze przypominało mu dawny świat. Pierwsze zdjęcia Kazimierza wykonał w latach 1959–1964, kolejne – w latach 60. i 70. Fotografował w czasach, gdy ślady dawnej historii dzielnicy, a zwłaszcza pamiątki żydowskiego kultu religijnego (synagogi, cmentarze, budynki instytucji żydowskich) popadły w ruinę, a sama dzielnica zyskała złą sławę. Wilczyk dokumentował ówczesny wygląd tych budowli, ulic i zaułków, a także zachodzące w tym czasie zmiany, takie jak pierwsze prace porządkowe i remonty. Materiał ten przez dłuższy czas pozostawał szerzej nieznany i po raz pierwszy został upubliczniony podczas pierwszego Festiwalu Kultury Żydowskiej w 1988 roku, gdy zorganizowana została wystawa zdjęć Wilczyka. Dokumentują one losy Kazimierza, ukazują wojenne i powojenne zniszczenia oraz nieistniejące już obecnie miejsca i budynki. Stanowią bezcenny materiał do badań historii Kazimierza, obrazujący zmiany, które zachodziły w jego tkance miejskiej.